از عشق می نویسم ؛از عشق وطن ؛ از عشق خاک پاکی که گرمی خون دلاوران را برپیکر خود احساس کرده و طعم اسارت را فراوان چشیده .

از ایران می نویسم از  پاکی اش از دلاورانش و از نامش که بر فراز افتخار می درخشد.

از پرچمی می نویسم که با غروب خورشید هنگام شبانگاه غروب نکرده تا خورشید بی غروب این خاک باشد و بر دامان گسترده ی ایران بدرخشد، از مردمی می نویسم که تا استواری آسمان استوارند .

در خون ما غرور نیاکانمان نهفته است ، نیاکانمان  آرش ، کوروش ، داریوش و سیاوش......

شاید غرور البرز و استواری دماوند است که در جان ایران می خروشد شاید هم موج های خزر در قلبش می تپد .

وقتی تاریخ را ورق می زنیم  ، شاهد آنیم که ایران تسلیم نشد نه دربرابر اسب های کوتاه قد مغولی نه در برابرنیزه وزره اسکندریان و نه در برابر چکمه ی انگلیسیان.

شاید شاه اسماعیل از ترکان ، داریوش از اسکندرو  یزدگرد از اعراب شکست خوردند ، اما ماند ند تا ایران باشد

اما با این شکست ها و پایداری ها که در هر کدام به گمان دشمنان ایران نفس های آخر را می کشید در نقطه ای نفس ها در سینه  حبس می شود ، واقعه هایی شگرف ،جان در تلاطم آن وا می ماند . بنگریدایران جانی دوباره می یابد آرش جان در کمان می گذارد،آریوبرزن به اسکندر حمله می برد ،ستارخان کوی  امیر خیز را می سازد، رئیس علی در قلعه اش می ماند و تا آخرین نفس در مقابل انگلیسی ها می ایستد و فهمیده در زیر تانک دشمن جان می دهد.   

وصدای نفس های آرام پارس خلیج مان که روحی تازه در جان ایران می دمد ، خلیجی که مروراید صدف هایش پلاک است و بس خلیجی که می خواستند و می خواهند نام پارسیش را بگیرند اما پایدار مانده و  خواهد ماند.

 صدای موجهایش فریاد های پیروزی دلاوران وغم شکست هایشان را با خود به ساحل می آورد تا بر شن ها نقش دهد اما دوباره موجهای دیگر این خاطرات تلخ یا شیرین را با خود هم سفر می سازند و به راهشان ادامه می دهند.

سرزمین اهورائی من ،بگذار ارس در جانت جاری باشد ،بگذار

خزر قلبت باشدو درجانت بتپد .

ای خاک هنر پرور حافظ وسعدی و فردوسی ای شکوه پابرجا ،بگذار فرزندانت البرز و زاگرس با اقتدار نامت را فریاد بکشند ،بگذارآرش و کوروشی دیگر از خاکت متولد شوند

پس برای ایران و نامش و برای اقتردارش همه با هم یک صدا باشیم و ایران آینده را ما بسازیم ؛ پس برای بودن ، بودن برای ایران:

وطن جاوید باد